بسمه تعالی
چنین قفس نه‌سزای چو تو خوش الحانی‌ست
امیرهوشنگ ابتهاج «سایه»، شاعر و پژوهشگر نامدار و مرغ خوش‌الحان روزگار ما، حجاب چهره جان را کنار زد و غبار تن را به خاک بخشید. او از آخرین بازماندگان نسلی است که پلی میان ادب کهن و روزگار نو شدند. او دوستدار ایران و آرزومند سربلندی این سرزمین پاک بود. تصنیف شورانگیز «سپیده» (ایران ای سرای امید) بیش از هرچیز این دلدادگی را بازگو می‌کند. تصنیف «تو ای پری کجایی؟»، «شوق یوسف» و بسیاری دیگر از سروده‌های موسیقیایی او در حافظه جمعی ایرانیان، جایی ارجمند دارد. «حافظ به سعی سایه» ادای دین او به حافظ بزرگ و میراثی ارزشمند برای حافظ‌دوستان است.
«سایه»، این شاعر مردمی که حافظانه‌های عارفانه‌اش، بُعدی درخشان از او در شعر معاصر ماست، در حافظه‌ی خوانندگانش همچنان زنده خواهد ماند.
ضایعه فقدان این شاعر بزرگ و فرزند برومند ایران زمین را به اهالی فرهنگ و هنر و دوستدارانش تسلیت می‌گویم و از درگاه یزدان پاک، برای او آمرزش و آرامش در دار برین آرزو می‌نمایم.
غلامرضا منتظری
نماینده مردم گرگان و آق قلا در مجلس شورای اسلامی
مرکز رسانه غلامرضا منتظری
(نماینده‌مردم‌شریف‌گرگان‌و‌آق‌قلا)